W okolicach, w których skupiały się większe stadka ptaków łownych, stosowano na rozkaz Chubiłaja stałe dokarmianie ptactwa. Tak np. w miejscowości Czagannor (obecnie Pej-king-tsy) były, jak pisze Marco Polo: „… wielkie ilości cietrzewi, które my nazywamy wielką kuropatwą…”. Ptaki te pozostawały pod nadzorem kilku ludzi, którzy mieli obowiązek pilnować, by nikt ich nie łowił. W pobliżu ich siedlisk latem siano proso, grykę i inne zboża, a zimą dokarmiano je ziarnem prosa. Przywykły tak do ludzi, że zlatywały się na gwizd strażnika.
Nie tylko w Chinach, lecz także i w Indiach chroniono już dawno różne gatunki zwierząt. Świadczą o tym m.in. wyryte w skałach w III wieku przed Chr. rozkazy króla Asioki, potężnego władcy indyjskiego z dynastii Maurjów. Napisy te w wielu miejscach przetrwały do dziś. Fragment zawartego w nich zarządzenia w przekładzie na język polski, dokonanym przez Jadwigę Makowiecką (Orędzie króla Asioki, Warszawa 1964) brzmi: „W dwadzieścia lat po namaszczaniu (na króla) ogłaszam zakaz pozbawiania życia następujących stworzeń: papuga, majna, gołąb czerwonooki, dzika kaczka ruda, łabędź, skowronek, ptactwo wodne, kogut rzeczny gangesowy, nietoperz, matka-mrówka, żółw wodny, ryby bezkostne: ryba płaszczka; przepiórka, żółw i jeżozwierz, wiewiórka, jeleń rączy, wół roboczy, zwierzęta nadające się do domowego chowu; antylopa (pstra), gołąb biały, gołąb pospolity, wszelkie zwierzęta nie służące do użytku i niejadalne, kotne kozy i owce, prośne świnie, również w okresie gdy są mleczne; nie podlegają także ubojowi ich młode do sześciu miesięcy życia… Zakazane jest palenie lasu bez potrzeby lub w celu niszczenia (żywych stworzeń)…”.
Nie wszystkie z wymienionych zwierząt można dziś zidentyfikować, ale też i nie o to chodzi, istotny jest fakt, że przed przeszło 2200 laty znalazł się człowiek, który z pobudek szlachetnych, ideowych, po części religijnych, dążył do ochrony świata zwierzęcego. Mając władzę w rękach, realizował to przez zniesienie krwawych ofiar ze zwierząt oraz znaczne ograniczenie uboju zwierząt dla celów spożywczych. Na zaopatrzenie kuchni pałacowej np. wolno było według zarządzenia Asioki zabijać dziennie tylko „dwa pawie i jednego jelenia, a i to nie stale”.
Dodaj komentarz