Przedstawienie historii rozwoju ochrony przyrody w różnych rejonach świata jest niezmiernie trudne. Jak twierdził Władysław Szafer: „… każdy kraj ma na tym polu swoją własną kartę historyczną, często jeszcze nieznaną, a raczej zapomnianą, która nieraz dopiero przez żmudne badania archiwalne zostanie odkryta”.
Tylko nieliczne karty tych dziejów dotychczas poznano, do innych bardzo trudno dotrzeć, wiele zaś wydarzeń związanych z ochroną przyrody nie zostało nigdy zapisanych, stąd historia jej jest niekompletna. Z powodu małej ilości danych, jakie na ten temat można w Polsce zebrać, zarys tych dziejów będzie z konieczności ograniczony do pewnych tylko fragmentów historii. Zapoznanie się z tak nikłym materiałem może pomimo wszystko okazać się interesujące, pozwala bowiem na wyciągnięcie różnych wniosków ogólnej natury.
Zrozumienie ochrony przyrody nie zrodziło się w naszych czasach. Już w zaraniu dziejów ludzkich podejmowano nieraz starania zmierzające do zachowania pewnych tworów przyrody. Na ogół działalność w tym kierunku wypływała wtedy z innych pobudek niż te, którymi obecnie się kierujemy, ponadto nie obejmowała nigdy całokształtu przyrody, a tylko pewne jej dziedziny, lecz nie zmienia to faktu, że w praktyce przynosiła ludziom duże korzyści. Wiele dowodów świadczy o tym, że ilekroć społeczności ludzkie przestawały się z przyrodą liczyć, tyle razy przynosiło to ogromne szkody, a nawet klęski, kończące się nieraz zamieraniem całych krain. Niestety, następne pokolenia ludzi nie umiały na ogół wyciągnąć z tego właściwej nauki. Jednakże, jak pisał Ritchie Calder w Spadkobiercach (Warszawa 1965): „Obciążając starożytnych odpowiedzialnością za popełnione błędy, powinniśmy pamiętać, że zasób ich wiedzy był bardzo skromny, niewybaczalne natomiast byłoby, gdybyśmy powtórzyli te błędy, ponieważ wiemy, jak wiele jeszcze nie wiemy”.
Dodaj komentarz